Kiedy się wypełniły dni
I przyszło zginąć latem,
Prosto do nieba czwórkami szli
Żołnierze z Westerplatte.
(A lato było piękne tego roku.)
I tak śpiewali: - "Ach, to nic,
Że tak bolały rany,
Bo jakże słodko teraz iść na te niebiańskie polany".
(A na ziemi tego lata było tyle wrzosu na bukiety.)
"W Gdańsku staliśmy jak mur,
gwiżdżąc na szwabską armatę,
teraz wznosimy się wśród chmur,
żołnierze z Westerplatte".
(...)
Konstanty Ildefons Gałczyński
1939
1939
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz